Historia tej broni, bo tak ją śmiało można nazwać, sięga czasów prehistorycznych. Nie muszę mówić chyba, że nawet w Piśmie Świętym jest fragment wspominający o niej.
Pleciona była z wełny, włókien, dratw i sznurów, wykonywano ją również z rzemienie i skóry. Zasada działania opierała się na sile odśrodkowej, która zwiększała się proporcjonalnie do długości procy. Bywały proce, którymi piechur mógł miotać pociski zapalające. Balearscy procarze, o czym można poczytać na Internecie, byli wyposażeni, w co najmniej trzy proce o różnych długościach: krótkiego, średniego i długiego zasięgu.
Jako amunicję używano pocisków o kształcie eliptycznym (takie jajko) wykonanych z ołowiu, wypalanej bądź suszonej gliny lub okrągłych kamieni. Siła takiego pocisku potrafiła po uderzeni w głowę zabić przeciwnika. Zaś trafiając gdzie indziej potrafiła łamać kości lub powodować obrażenia jamy brzusznej.
Wykorzystałem 3 techniki wyplatania procy. Trochę mnie to nerwów kosztowało. Jeden egzemplarz mojej procy otrzymał w prezencie kolega Gabryś, jak na razie nie zgłaszał większych uwag. Celność moja odbiega od perfekcyjnej bardzo daleko, ale też nie mam nie tyle czasu, co miejsca na trening.
Po większą ilość informacji zapraszam do kontaktu, co wiem tym się podzielę lub odsyłam do Internetu.
PS- Pamiętajcie o BHP, bo pociskiem można zbić lub co najmniej poważnie okaleczyć.
Pozdrawiam!
Ta pleciona z dwóch kolorów sznurka jest dość ciekawa. Nie za długo miotam z procy ale o wiele wygodniej jest mi miotać z procy o średniej grubości ramion tak o koło 6mm.
OdpowiedzUsuń