Herbata? Dlaczego nie tea? - moja teoria

Praktycznie na całym świecie liście Camellia Sinensis i napar z nich nazywany jest zupełnie inaczej niż w Polsce. Na zachód os nas mówią te, ti lub tej. Zaś idąc na wschód można usłyszeć czaj, czej lub temu podobne dźwięki. Jedynie z Litwinami moglibyśmy pogadać, bo swój napar nazywają podobnie jak my, arbata.

Dlaczego mówimy inaczej niż cała reszta świata? Nawet nasi słowiańscy sąsiedzi nie od razu zrozumieją, że chodzi nam o ich czaj. Chyba trzeba wrócić do dalekiej przeszłości żeby zrozumieć tą naszą inność. Herbata pochodzi z Chin, Japonii i innych krajów na wschodzie Azji.

Zanim ją przywieziono do Europy najczęściej parzono zioła. Z łaciny zioła to herbs. To już wygląda jak fragment naszej herbaty. Łacina była przez długi czas językiem naukowym, kościelnym i poniekąd urzędowym, stąd łacińskie określenie na zioła przeszło do użytku codziennego. Wracając do samej nazwy "herbata" zostaje jeszcze ten drugi człon "ta". To już przypomina chińskie "cha", raczej jego transkrypcję. W łacinie "tea" oznacza właśnie herbatę w naszym rozumieniu.

No tak, ale jak opisać jakieś chińskie liście do parzenia ludziom, którzy nigdy ich nie widzieli. Pewnie było wiele prób i skończyło się na "zioło cha", co po przetłumaczeniu na łacinę wygląda tak: "herbal tea". Po skróceniu dało znane nam dobrze określenie "herbata".

No tak, ale wszyscy poza Polakami i Litwinami używają jedynie chińskiego określenia. Co prawda jest ono różnie wymawiane, ale nadal słychać zarys cza lub te. Czy nasi przodkowie nie potrafili przyjąć tak prostego słówka czy to może propaganda innych krajów sprzedających nam herbatę? Tego nie wiem i chyba nie chcę wiedzieć. Odmienność jest dobra, ale często przeszkadza.

No cóż, to, co napisałam jest tylko moimi przemyśleniami. Tak na prawdę to nie wiadomo jak to było. Artykuł napisany w odpowiedzi na pytanie Martyny D. Pozdrowienia dla Q.